Δράση καπάκια

Περισυλλέξαμε 130.000 καπάκια και στόχος μας είναι να φτάσουμε τo 1.500.000 για την αγορά αναπηρικού αμαξιδίου.


Μουσείο


Μουσείο Ιστορίας της Εκπαίδευσης





Τηλ. Επικοινωνίας: 22710 22561 κ 2271021421


Εξέγερση του Πολυτεχνείου

(Σκηνικό που ζωγράφισαν τα παιδιά του σχολείου μας)

Ξημερώματα 17ης του Νοέμβρη 1973…μια ημερομηνία που χαράχτηκε στις σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας αλλά και στις συνειδήσεις πολλών από μας ως σύμβολο αντίστασης σε κάθε μορφή καταπίεσης και τυραννίας. Φέτος συμπληρώνονται 47 χρόνια από τη νύχτα εκείνη που πιστοποιεί πόση δύναμη έχει ένας λαός για να αλλάξει την πραγματικότητα που βιώνει όταν αληθινά το θέλει.

Η 21η Απριλίου 1967, αποτελεί μια σκοτεινή σελίδα στην ελληνική ιστορία που διήρκεσε εφτά ολόκληρα χρόνια. Εφτά χρόνια που στο όνομα της σωτηρίας και ασφάλειας της χώρας μας καταπατούνται οι ατομικές ελευθερίες, καταργείται η Βουλή, συστήνονται στρατιωτικά δικαστήρια, απαγορεύονται απεργίες, διαμαρτυρίες ή εκλογές. Όσοι θεωρούνται επικίνδυνοι για το καθεστώς απομακρύνονται, όσοι υπηρετούν στην εκπαίδευση ή στα σώματα ασφαλείας οφείλουν να δηλώνουν πίστη και υποταγή στη χούντα, αλλιώς μετατίθενται δυσμενώς, απολύονται, συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, εξορίζονται και βασανίζονται ως «επικίνδυνοι για την πατρίδα».

Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και οι εφημερίδες γράφουν και μεταδίδουν προγράμματα και ειδήσεις λογοκριμένα από τη χούντα. Για αυτό και πολύς κόσμος αγνοούσε τι ακριβώς συνέβαινε στα κρατητήρια της ασφάλειας όπου οδηγούνταν οι αντιφρονούντες.

Δυστυχώς πολλοί ήταν και οι συμπατριώτες μας που συνεργάστηκαν με τη χούντα και κατάφεραν να πλουτίσουν, να ανέβουν κοινωνικά, να καταλάβουν δημόσιες θέσεις και αξιώματα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, δεν έλειψαν οι αντιδικτατορικές εκδηλώσεις. Πάντα υπήρχαν δυναμικές αντιδράσεις παρά τις διώξεις, τις καταδίκες, τις φυλακίσεις, τους εκτοπισμούς και τα βασανιστήρια εις βάρος των «αντιφρονούντων» με πρωτεργάτες τους νέους. Το φοιτητικό κίνημα έπαιξε το σπουδαιότερο ρόλο στην πάλη κατά της δικτατορίας. Ήδη από το 1972 τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε αναβρασμό. Οι φοιτητές ζητούν ελεύθερες φοιτητικές εκλογές. Το Φλεβάρη του ’73 αποφασίζουν να προχωρήσουν σε αποχή από τα μαθήματα. Η απόφαση για ανάκληση των αναβολών στράτευσης των φοιτητών που συμμετείχαν στην αποχή, αποτέλεσε τον καταλύτη των επερχόμενων γεγονότων.

Στις 14 του Νοέμβρη 1973 οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Στην οδό Πατησίων σκορπίζονται προκηρύξεις και κόσμος πολύς συγκεντρώνεται στους δρόμους. Την επόμενη μέρα οι συγκεντρωμένοι πυκνώνουν όλο και περισσότερο στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο όσο περνούν οι ώρες.

Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου άρχισε να λειτουργεί ο ραδιοφωνικός πομπός που θα μεταδώσει το μήνυμα της αντίστασης στην Αθήνα. Καλούν το λαό να κινητοποιηθεί. Η εξέγερση γενικεύεται. Το κέντρο της Αθήνας δονείται από διαδηλώσεις. Ο κόσμος στους δρόμους με μια φωνή και μια ψυχή τραγουδά δυνατά και αποφασιστικά το «Πότε θα κάνει ξαστεριά».

Η αστυνομία απαγορεύει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας, ενώ από τα μεγάφωνα οι φοιτητές κάνουν έκκληση στον κόσμο να μην τους εγκαταλείψει. Η αστυνομία ρίχνει δακρυγόνα έξω και μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές ανάβουν φωτιές για να τα εξουδετερώσουν ή ακολουθούν τις οδηγίες του σταθμού τους. O σταθμός κάνει διαρκώς εκκλήσεις, ενώ ταυτόχρονα προτρέπει το λαό να συσπειρωθεί γύρω του για να πολεμήσει τη χούντα. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε μεταφέρονται όλο και περισσότεροι τραυματίες. Στις 1 μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο και τα μεγάφωνα μεταδίδουν: «Αδέλφια μας στρατιώτες! Αδέλφια μας στρατιώτες! Πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τ’ αδέρφια σας; Πώς είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα; Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά! … Ελληνικέ λαέ, πρέπει να μάθεις! Πρέπει να μάθεις ότι αυτήν τη στιγμή αγωνίζονται τα παιδιά σου! …Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!»

Οι φοιτητές ανεβασμένοι στα κάγκελα τραγουδούν και φωνάζουν αντιδικτατορικά συνθήματα. Τους δίνεται διορία 20 λεπτών να αποχωρήσουν, ενώ ένα από τα τανκς παίρνει θέση απέναντι από την είσοδο. Ώρα τρεις παρά δέκα, ξημερώματα Σαββάτου. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του δίνει εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου. Μαζί του μπαίνουν και οι άνδρες της ασφάλειας και των ειδικών δυνάμεων. Πέφτουν πυροβολισμοί. Όσοι βρίσκονται στην πύλη και δε χτυπήθηκαν υποχωρούν στο εσωτερικό. Στους γύρω δρόμους γίνονται άγριες συμπλοκές μεταξύ των αστυνομικών και των διαδηλωτών. Σε ακτίνα πολλών μέτρων πλήθος κόσμου τραυματίζεται από πυρά της αστυνομίας και του στρατού.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η αρχή του τέλους για το τυραννικό καθεστώς το οποίο τελικά κατέρρευσε στις 24 Ιουλίου 1974 κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

47 χρόνια συμπληρώνονται ακριβώς από τότε. Ο αγώνας των νέων του Πολυτεχνείου αποδεικνύει τη δύναμη του λαού όταν αποφασίζει να διεκδικήσει τα δικαιώματα που στερείται: την ελευθερία λόγου και σκέψης, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισονομία. Οι νέοι του Πολυτεχνείου έπραξαν ακριβώς ό,τι είχαν διδαχθεί από τους αγώνες των προγόνων μας. Ανυπότακτοι κι αγωνιστές οραματίστηκαν έναν πιο δίκαιο κόσμο για τις επόμενες γενιές οι οποίες εξιστόρησαν, συζήτησαν, τραγούδησαν τον αγώνα αυτόν.

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν είναι απλά σημαντικό, αλλά και επίκαιρο. Το σύνθημα «ΨΩΜΙ,ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είναι επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ, λέξη προς λέξη! Το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, δεν είναι πολυτέλειες, αλλά αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο χέρι μας είναι… να μην ξεχάσουμε, να μην σιωπούμε, να μη σκύβουμε το κεφάλι σε κανενός είδους καταπίεσης, να μην αποδεχτούμε καμία τυραννία ως φυσιολογικό φαινόμενο.

Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια κατακτούνται